«آخرالزمان» اصطلاحى است كه طى سال هاى اخیر بارها شنیده ‏ایم و هر چه پیش مى رویم بر كاربرد آن افزوده مى ‏شود.

گرچه آخرالزمان از اعتقادات خاص شیعه است و ریشه در تفكر اسلامى دارد اما منحصر به مسلمانان نیست و معادل هاى این كلمه، در ادیان دیگر كاربرد وسیع و متنوعى دارد. حتى در مكاتب و مباحث سیاسى غیر دینى نیز بحث هاى متعددى راجع به آن صورت گرفته است. آنچه كه در بین تمامى ادیان و حتى مكاتب غیر دینى راجع به «آخرالزمان» مشترك است، اشاره به مقطعى از تاریخ انسان است كه در آن، بشر به عالى ‏ترین برنامه و اسلوب اداره زندگى اجتماعى دست یافته و به وسیله آن فصل نوینى از هم زیستى متعالى توأم با صلح، آرامش، عدالت و رفاه جهانى را آغاز مى ‏كند.

تأكید ادیان و فرهنگ هاى متأثر از آن بر اجتماع انسان ها در قالب «مدینه فاضله»، «آرمان‏ شهر»، «شهر سالم»، «اورشلیم ، اتوپیا» و... دقیقا مبتنى بر همین اعتقاد است. البته یكى از وجوه تمایز اعتقاد به آرمان‏شهر و جامعه موعود بر پایه ادیان الهى با اعتقاد به این موضوع بر پایه مكاتب دست‏ ساز بشر (مكاتب اومانیستى)، دیدگاه ‏هاى ارائه شده در زمینه ریشه تأسیس چنین جامعه‏ اى است. پیروان ادیان آسمانى، ریشه آن را در «ظهور منجى آخرالزمان» مى ‏دانند و پیروان ایسم هاى منحرف غیر دینى، آن را ثمره سیر تكاملى جوامع انسانى دانسته و پایان تاریخ مى ‏نامند.(1)